‘Ik ben altijd een soort boemeltje door Zandvoort geweest: ik moet rustig op gang komen, op mijn manier’, begint Dave. ‘Zo was dat ook op school. Het moet op mijn eigen tempo gaan, ik houd van vrijheid en niet van dat autoritaire. School vond ik verder wel leuk, maar ik ben enorm gepest, waardoor ik faalangst heb ontwikkeld. Daar heb ik nog steeds last van. Faalangst maakt doorleren lastig, maar niet onmogelijk, weet ik nu. Ik heb al verschillende opleidingen gevolgd: van mijn studie sociaal pedagogisch werker tot de clownscursus. Ik ben enorm zoekende geweest. Ik weet dus hoe dat is. Daarom help ik als leerambassadeur anderen ook graag.’
Als leerambassadeur is het Daves taak om collega’s te ‘motiveren en te prikkelen’, zo vertelt hij. ‘Zodat ze blijven leren en zich blijven ontwikkelen. En dan specifiek in de gehandicaptenzorg natuurlijk, waarvoor ik eerder al ‘gewoon’ ambassadeur was. Via een nieuwsbrief van het CNV zag ik de mogelijkheid om ook nog leerambassadeur te worden, dat sloot natuurlijk perfect aan.’
‘Mijn rol als leerambassadeur is nog pril, maar iedereen weet ervan. Als er een vraag is, komen ze al gauw bij mij uit. Ik merk dat mensen me als directe vraagbaak op de werkvloer dus goed kunnen vinden’, vertelt de veertigjarige begeleider. ‘Zo was er een collega die de opleiding tot Verzorgende IG wilde doen, maar enorm twijfelde. Ik heb haar toen over de streep getrokken. Of die keer dat iemand iets met muziek wilde doen – voor diegene heb ik toen een leuke dagworkshop gevonden, daar is gewoon opleidingsbudget voor. Het is zo leuk om dan het enthousiasme te zien, als ze terugkomen van hun opleiding. Dat doet mij ook wel wat.’