Steun van collega's en minder werkdruk
Een paar weken na Linda’s terugkomst op het werk vindt haar werkgever dat haar werk onder haar verlies lijdt. Linda mag er tijdens kantooruren niet meer over praten. Drie maanden later stort ze in.
‘Het kwam als een donderslag bij heldere hemel, de dood van mijn man. Zelfdoding. In een grote klap was ik alles kwijt. Mijn man, mijn toekomst, mijn financiële stabiliteit en mijn zelfvertrouwen.’
‘Na zes weken wilde ik weer werken, vooral omdat ik me grote zorgen maakte over mijn financiële situatie. Een collega kwam mij thuis ophalen toen ik voorzichtig begon met twee uurtjes op een dag. ‘Er was een opbouwschema gemaakt en ik wilde het graag goed doen. In de drukke kantoortuin kon ik me niet concentreren en daarom kreeg ik zo’n glazen kamertje waar ik alleen kon zitten. De deur liet ik open. Het was zwaar. Het liefst was ik in bed gekropen en er nooit meer uitgekomen.’
‘Ik was niet zo productief als vroeger maar ik hield me goed aan mijn schema. Tot een collega na een paar maanden bij mij kwam zitten in dat kamertje. Hij droeg me allemaal werkzaamheden op die diezelfde dag af moesten zijn. Ik voerde alles uit, liep naar p&o en stortte finaal in.’
‘Toen ik na een paar weken weer terugkwam, kreeg ik ander werk. Een gouden greep, al had ik dat zelf eerst niet door. Een rustigere afdeling, minder tijdsdruk, en een nieuwe leidinggevende die begreep waar ik doorheen ging. Hij luisterde, dacht mee en informeerde ook buiten kantoortijd hoe het met me ging. Met een paar maanden werkte ik weer 38 uur, net als vroeger.’
De directie toonde weinig begrip. Beter gezegd: totaal geen begrip. Ik mocht op kantoor na een paar weken niet meer praten over mijn verdriet, ook niet als iemand vroeg hoe het met me ging. Dat was zwaar. Vooral op dagen dat ik het moeilijk had, zoals rond de eerste sterfdag, de verjaardagen, onze trouwdag. Dan kwam ik huilend op kantoor en nam ik na een uur alsnog een vakantiedag op. Omdat werken niet lukte en praten niet mocht.’
‘Ik heb behoorlijk geleden onder het onbegrip van directie en een aantal collega’s. Die eerste maanden had ik achteraf beschermd moeten worden tegen werkdruk. Er had meer oog moeten zijn voor de loodzware situatie waarin ik zat. Ik had financiële zorgen over de hypotheek; ik wist namelijk maandenlang niet of de verzekeringsmaatschappij wel zou uitkeren omdat mijn man zelf een einde aan zijn leven had gemaakt. En op kantoor had ik ook stress: ik zag dat mijn collega’s harder moesten werken en dat iedereen last had van mijn verdriet.’
‘De dood van mijn man is inmiddels zesenhalf jaar geleden, maar het verdriet gaat niet over. Vooral december vind ik een moeilijke maand. Het helpt niet dat mijn werkgever en een aantal collega’s vinden dat het nu wel klaar is. Dat is het niet, ook al gaan veel dingen beter. Ik moet nog een aantal jaar werken maar ik kijk uit naar mijn pensioendatum.’
*) Om privacyredenen is Linda niet degene die is afgebeeld op de foto. Ook is haar voornaam veranderd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
