Gehandicaptenzorg kan niet sluiten
‘Het personeelstekort is in de hele zorg -en welzijnssector een groot probleem. Mijn zus werkt in het ziekenhuis. Daar sluiten ze gewoon een afdeling of stellen ze operaties uit als de bezetting problematisch is. Hier in de gehandicaptenzorg kan dat niet. Het gaat gewoon door. Soms moeten we een beroep doen op familie. Familie heeft hier over het algemeen wel begrip voor, maar bij de zorg voor ouderen die geen ouders meer hebben, is het lastig om familie in te schakelen. Bovendien hebben deze cliënten ook lichamelijke verzorging nodig. Of we uitzendkrachten of zzp’ers kunnen inzetten? Ja, maar die moet je goed inwerken en de rapportages en administratie moet je zelf doen. Verder ken je zelf de cliënten beter. Daarom lossen we het meestal zelf op.’
300 overuren in één jaar tijd
‘Wat ik het ergste gevolg vind van het personeelstekort? Die druk die ik constant voel om te werken. Vorig jaar maakte ik 300 overuren. En als ik vrij ben, voel ik me bijna schuldig ten opzichte van collega’s. Al dat overwerk doet wel wat met me. Als je nou zou weten dat het tijdelijk was. Oké, dan vul je het als team op. Alleen weet je niet hoelang het gaat duren. Dat zorgt voor extra druk. Mijn collega’s en ik zeggen nu ook al: “We gaan niet meer zoveel overwerken.” Maar in de zomermaanden is het moeilijk. Dan zijn er simpelweg ook geen uitzendkrachten. Dus een zomervakantie zit er voor ons niet zomaar in. Dan werken we toch weer over.’
Politiek is verantwoordelijk
‘We zien dit probleem al tien jaar aankomen. De gehandicaptenzorg loopt al jaren achter met het salaris ten opzichte van bijvoorbeeld dat van verpleegkundigen in het ziekenhuis of de thuiszorg. Die zitten één of twee schalen hoger. Alleen was tien jaar geleden de urgentie wat minder. Maar ik weet zeker dat er met hogere salarissen meer personeel te vinden is. Zij-instromers worden bij ons hoger in de schaal ingedeeld. Daarom zien we meer interesse vanuit hen. Alleen behouden we die mensen uiteindelijk toch niet. Want elke functie is gekoppeld aan een bepaalde schaal en op den duur zit je aan de max. Bovendien is er genoeg werk. Mensen gaan makkelijk weg naar waar het beter is. Om de zorg te redden, is het nodig om stevig te investeren in de zorg.’
