Beschaving

De personeelstekorten, in praktisch elke sector, zorgen niet alleen voor hoofdpijndossiers bij werkgevers, maar ze zullen ook op andere manieren hun weerslag hebben op de samenleving. Als ik naar de basisschool van mijn eigen kinderen kijk, in een middelgrote stad in Nederland, valt me op hoe moeilijk het is om leraren te vinden die voor een langere periode en op regelmatige basis aan de onderwijsinstelling verbonden willen blijven. Dit is, weet ik uit de verhalen van vrienden, geen particuliere ervaring, want in andere provincies, verspreid over het hele land, kampen ze met hetzelfde probleem. Het betekent ontegenzeggelijk dat bestuurders genoegen moeten nemen met minder. In de praktijk staan vaker leerkrachten voor de klas die daar eigenlijk nog niet bevoegd voor zijn.

Synchroon aan deze ontwikkeling zien we een enorme opmars van particuliere scholen, die alleen toegankelijk zijn voor kinderen met vermogende ouders. Hierdoor ontstaat er ongelijkheid, een verzuiling tussen arm en rijk en later op de arbeidsmarkt zullen die grote verschillen zichtbaar zijn.

Deze ontwikkeling beperkt zich, zoals eerder gezegd, niet alleen tot het onderwijs, maar is terug te zien in verschillende branches en organisaties. Er is een grote uitdaging om mensen voor de zorg te vinden. Hoewel de overheid een dikke portemonnee heeft en daar geen geheim van maakt, lukt het nog steeds moeilijk om jongeren weg te kapen bij de horeca.

Werken voor de overheid, een gevleugelde uitspraak, moet weer leuk worden, mét de juiste voorwaarden. En er moet ruimte zijn voor het grotere verhaal. Het huidige kabinet, dat het land regeert als een commercieel bedrijf, mag wel vaker hameren op de essentiële functie van het onderwijs, de zorg en andere publieke diensten. Je werkt niet alleen om centen te verdienen, maar ook om een land beschaafd te houden, zodat iedereen naar een huisarts kan gaan en al zijn talenten kan ontplooien. Dat laatste wordt weleens vergeten. We werken niet alleen voor onszelf. Maar ook voor elkaar.