Aandacht

Zien we elkaar nog genoeg in coronatijd? En dan bedoel ik echt zien. Iedereen wil zich namelijk gezien en gehoord voelen. Iedereen wil zich namelijk gezien en gehoord voelen. Volgens de zelfdeterminatietheorie (of zelfbeschikkingstheorie over de menselijke motivatie, red.) zijn er drie aangeboren psychologische basisbehoeften: autonomie, competentie en verbondenheid. Ik projecteer de laatste even over de situatie waarin we nu verkeren. De behoefte aan relationele verbondenheid wordt gedefinieerd als de wens om positieve relaties op te bouwen met anderen en zich gezien, gehoord en geliefd te voelen. Op YouTube staat een prachtig en ontroerend filmpje. Als je de woorden Still Face Experiment intikt zie je een baby in interactie met zijn moeder. Niet veel later geeft de moeder non-verbaal geen enkele reactie meer naar haar kind. Het filmpje raakte me en ik moest gelijk denken aan onze studenten. Worden zij door ons nog wel gezien en gehoord?

In het mbo zijn we overgegaan tot onderwijs-light. Soms halve klassen, veel afstandsonderwijs en de studenten zijn veel minder op school aanwezig dan in pre-coronatijd. Van al onze studenten behoort een vrij grote groep tot een kwetsbare doelgroep. Dat kan omdat ze bijvoorbeeld de Nederlandse taal onvoldoende machtig zijn, vanwege hun sociaal-economische situatie thuis of gewoon omdat ze onzeker of eenzaam zijn. Er zitten soms schrijnende gevallen tussen.

Jongens en meisjes die weinig competent zijn op verschillende vlakken en die zeker in deze tijd die relationele verbondenheid zo hard nodig hebben. Moeten we daar als onderwijs niet veel meer op inzetten? Aandacht met de grote letter A. Om ervoor te zorgen dat we ze verbonden houden met de school en ze op positieve wijze laten weten dat we ze missen. En dat het best nog even kan duren voordat het onderwijs weer op volle toeren draait, maar dat het wel goed komt met ze als we de verbinding met elkaar blijven houden. En dat als ze het even te zwaar hebben, er altijd een plekje is voor ze op school waar docenten zijn die graag met ze in gesprek gaan.

Ik mijmer zo wat door en ik realiseer me dat het natuurlijk ook voor het docenten, leidinggevenden en onderwijsondersteuners geldt. Zie en waardeer ik hen wel genoeg? Maakt corona ons niet pijnlijk duidelijk dat we elkaar nodig hebben, nu harder dan ooit. Studentbegeleiding is in deze tijd belangrijker dan ooit. Het kan ze net dat zetje geven dat ze zo broodnodig hebben. Kijk het filmpje en laat je raken. Of word ik te oud en te sentimenteel?