De begeleiding die ik tijdens mijn stages op de pabo heb mogen ervaren, was heel verschillend van kwaliteit. Terugkijken op dat proces tot nu toe leert mij dat ik een persoon ben die gevoelig is voor goede feedback, gericht op het proces dat ik doormaak in mijn route naar leraar. Dit is iets anders dan beoordeeld worden. In ons vak wordt veel onderzoek gedaan naar hoe we de leerlingen optimaal aan het werk kunnen krijgen en houden. Begrippen als autonomie, relatie, competentie, growth mindset, formatief handelen en ga zo maar door, zijn ook mij niet vreemd. Ik heb ook tijdens mijn stages gezien dat, wanneer goed toegepast, al deze theorieën een positieve uitwerking hebben op het (leer)gedrag en het zelfvertrouwen van leerlingen. Zij durven fouten te maken, daar lessen uit te trekken en nemen de tijd om zichzelf te verbeteren.
Maar hoe zit het met collega’s? Op welke manier wordt er op de werkvloer aan elkaar feedback gegeven? Als ik nadenk over het lerarentekort, de hoeveelheid afhakers bij de opleiding en het aantal collega’s dat binnen korte tijd het werkveld verlaat, denk ik dat er een wereld te winnen valt.
