Sinds maart 2020 ben ik een aantal illusies armer geworden. Als ik overal hoor en lees dat ik bij klachten thuis moet blijven en me moet laten testen, betekent het nog niet dat iedereen dat doet. Wij hebben op school al diverse leerlingen met klachten naar huis gestuurd. Dan krijg je te horen dat ze toch geen koorts hebben, dat het geen corona kan zijn omdat ze drie maanden geleden getest zijn of dat keelpijn toch niet bij corona hoort. Nadat we de leerlingen naar huis hadden gestuurd, namen we contact op met het thuisfront met het dringende advies om te laten testen. Bij terugkomst op school bleek slechts een enkeling dit gedaan te hebben. Anderhalve meter is verder dan je denkt en voor jongeren is dat het einde van de wereld. Het lukt ze gewoonweg niet. Wat er wel redelijk in zit is dat ze elkaar niet aanraken, gelukkig! Maar hoe vaak we ze er ook op wijzen, het beklijft niet. Bij onze leerlingen is het geen onwil, maar onkunde.
Er is een heel deel van de bevolking dat de reguliere media niet volgt of snapt. Soms snap ik het zelf ook niet meer, de regels veranderen zo vaak. Na de voorjaarsvakantie moest ik op een dag heel hard nadenken of de basisscholen nou open waren of niet. Kun je nagaan hoe dat voor iemand is die de Nederlandse taal niet machtig is of gewoon niet zo goed kan lezen. Ik ben blij dat daar steeds meer aandacht voor is.
Anderhalve meter is voor jongeren het einde van de wereld
Dat thuistesten klinkt hoopvol. Ik zou er zeker gebruik van maken. Als ik tenminste niet eigenhandig een stokje via mijn neus mijn hersenpan in hoef te duwen. Dat laat ik liever doen door iemand die daarvoor getraind is. Maar als het er bij onze leerlingen hetzelfde aan toegaat als bij de anderhalve meter en het handelen bij klachten, dan houd ik mijn hart vast. Aan illusies doe ik niet meer.
