Werkdruk managen

et niet zo dat je duurzaam inzetbaar wordt naarmate je meer life events hebt meegemaakt? Door levenservaring leer je te relativeren en dingen in perspectief te zetten. Het helpt om de prioriteiten op de juiste volgorde te krijgen, waarmee je zelfbewustzijn creëert om je eigen werkdruk goed te managen. Als ik over life events denk, dan denk ik automatisch aan de film Collateral beauty uit 2016. Het gaat om lijfsbehoud, om het snappen dat geluk niet in een vakantie naar de Malediven hoef te zitten, maar net zo goed een wandelingetje in het bos kan zijn. Of het verwelkomen van een barista in de kantine op de Dag van de Leraar. Het moment van dankbaarheid voor al het moois wat er geweest is.

Toch staat of valt het voor een groot deel bij het sociale netwerk om je heen. Als daar de prioriteiten anders liggen, kan dat problemen opleveren. Communicatie wordt dan ‘key’. De ervaring leert inmiddels dat je daarvoor stevig in je schoenen moet staan.

Duidelijke grenzen moet kunnen aangeven en ‘nee’ verkopen is niet altijd even leuk. Je kwetsbaar opstellen is ook niet leuk. Bovendien kost het tijd die voor mensen in het onderwijs kostbaar is en niet altijd beschikbaar.

Uiteindelijk komt het erop neer dat management, bestuur en het hele onderwijssysteem erop ingericht zouden moeten zijn om hun werknemers daarin te ondersteunen. De rollen lijken vaak echter omgedraaid. Alle energie gaat ten koste van het personeel naar het leveren van prestaties om zo kwaliteit van het onderwijs te verbeteren. Kwaliteit van onderwijs dat nogal breed is gedefinieerd, maar vaak begint met kundige en betrokken leerkrachten. Het lijkt wel een cirkelredenatie. Al met al durf ik de conclusie wel te trekken: life events of niet, duurzaam inzetbaar word je als je je werkdruk goed weet te managen. Dat gaat pas lukken als overheid, besturen en management langetermijnplannen gaan maken in plaats van incidentele miljoenen laten verdampen.