[caption id="attachment_17090" align="alignleft" width="379"] foto: Ruben Schipper[/caption]
Wat vind ik het leuk om met kinderen bezig te zijn. Het voelt net alsof ik niet echt aan het werk ben. En als werk niet zo voelt, dan doe je kennelijk iets goed. Het is een uitspraak die ik via social media tegenkwam over het omdenken. Het zette mijn eigen gedachten in beweging. Af en toe buiten de gebaande paden zoeken naar een oplossing is belangrijk als je je staande wil houden in de huidige maatschappij. Helaas is zwart-wit denken iets wat velen van ons in de greep houdt en slachtoffers van ons maakt.
Dogmatisch denken, strikt vasthouden aan methodes en het volgen van protocollen zorgen er volgens mij voor dat vrije geesten en kinderen die net iets anders nodig hebben buiten de boot vallen. Momenteel gaat dat landelijk om zo’n 14.000 leerlingen. Dat niet meer mee mogen doen, vind ik echt vreselijk. De perverse werking van inclusie, die de exclusie in stand houdt, zorgt ervoor dat een hele groep kinderen thuis zit. Op het moment dat ze niet meer leerplichtig zijn, verdwijnen ze van de radar alsof hun problematiek daarmee in één klap is verdwenen.
Ik ben voorstander van een vrije geest en houd van creativiteit en zelfs een beetje van gedrag dat grenzen verkent. Dus ik kan me in veel van die kinderen verplaatsen. Wat ik niet kan begrijpen, is dat het systeem nu deze kinderen keihard laat vallen en ondertussen hele hordes in het dogmatische denken laat vastlopen en stikken. Want hemel als je eens anders zou denken.
Tenenkrommend. Hoe vaak heb ik niet te maken gehad met een basisschoolleerkracht die vast blijft houden aan realistisch rekenen bij een kind met dyscalculie. Natuurlijk kun je niet alles oplossen. Dat is volgens mij juist wat je niet zou moeten willen. Ik kan me heel goed voorstellen dat al die genieën in je klas doodvermoeiend kunnen zijn, en dat je het niet snel goed doet bij een Albert Einstein, Bill Gates of Ingvar Kamprad in de dop. Niet voor niets hebben deze mensen op school allemaal last gehad, omdat ze niet out-of-the-box mochten denken. Bij veel kinderen met een schooltrauma die ik begeleid, is dat ook zo. Laat ze alsjeblieft zelf beslissingen en fouten maken indachtig de omdenk-quote dat ‘de beste leraren degenen zijn die je aangeven waar te kijken, maar niet vertellen wat te zien’.
Vera Koppenrade is psycholoog en studiebegeleider
Wat vind ik het leuk om met kinderen bezig te zijn. Het voelt net alsof ik niet echt aan het werk ben. En als werk niet zo voelt, dan doe je kennelijk iets goed. Het is een uitspraak die ik via social media tegenkwam over het omdenken. Het zette mijn eigen gedachten in beweging. Af en toe buiten de gebaande paden zoeken naar een oplossing is belangrijk als je je staande wil houden in de huidige maatschappij. Helaas is zwart-wit denken iets wat velen van ons in de greep houdt en slachtoffers van ons maakt.
Buiten de boot
Dogmatisch denken, strikt vasthouden aan methodes en het volgen van protocollen zorgen er volgens mij voor dat vrije geesten en kinderen die net iets anders nodig hebben buiten de boot vallen. Momenteel gaat dat landelijk om zo’n 14.000 leerlingen. Dat niet meer mee mogen doen, vind ik echt vreselijk. De perverse werking van inclusie, die de exclusie in stand houdt, zorgt ervoor dat een hele groep kinderen thuis zit. Op het moment dat ze niet meer leerplichtig zijn, verdwijnen ze van de radar alsof hun problematiek daarmee in één klap is verdwenen.
Ik kan me voorstellen dat je het niet snel goed doet bij een Albert Einstein of Bill Gates in de dop
Ik ben voorstander van een vrije geest en houd van creativiteit en zelfs een beetje van gedrag dat grenzen verkent. Dus ik kan me in veel van die kinderen verplaatsen. Wat ik niet kan begrijpen, is dat het systeem nu deze kinderen keihard laat vallen en ondertussen hele hordes in het dogmatische denken laat vastlopen en stikken. Want hemel als je eens anders zou denken.
Out-of-the-box
Tenenkrommend. Hoe vaak heb ik niet te maken gehad met een basisschoolleerkracht die vast blijft houden aan realistisch rekenen bij een kind met dyscalculie. Natuurlijk kun je niet alles oplossen. Dat is volgens mij juist wat je niet zou moeten willen. Ik kan me heel goed voorstellen dat al die genieën in je klas doodvermoeiend kunnen zijn, en dat je het niet snel goed doet bij een Albert Einstein, Bill Gates of Ingvar Kamprad in de dop. Niet voor niets hebben deze mensen op school allemaal last gehad, omdat ze niet out-of-the-box mochten denken. Bij veel kinderen met een schooltrauma die ik begeleid, is dat ook zo. Laat ze alsjeblieft zelf beslissingen en fouten maken indachtig de omdenk-quote dat ‘de beste leraren degenen zijn die je aangeven waar te kijken, maar niet vertellen wat te zien’.
Vera Koppenrade is psycholoog en studiebegeleider
