Uit de monitor Integriteit en Veiligheid bleek dat in 2022 33 procent van de ambtenaren te maken heeft gehad met agressie of geweld op het werk. EénVandaag maakte vorig jaar bekend dat zes op de tien vrouwen (62 procent) en één op de vijf mannen (19 procent) wel eens seksueel grensoverschrijdend gedrag hebben meegemaakt. Tijdens uitgaan, op straat, maar óók op het werk.
Tijdens mijn verkenning naar dit onderwerp merkte ik dat cijfers over grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer niet of nauwelijks te vinden zijn. En dat in een tijd waarin sociale veiligheid en de aandacht voor ongewenst gedrag steeds belangrijker worden, de maatschappelijke roep om actie steeds luider hoorbaar is en wij als samenleving meer vertrouwen op data om te monitoren, sturen en verantwoorden. Waarom is cijfermatige informatie over zo’n fundamenteel, actueel en voor sommigen traumatisch thema dan moeilijk te verkrijgen?
Een veilige werkomgeving lijkt simpel: een omgeving, waarin je jezelf kan zijn en je grenzen worden gerespecteerd. Maar wat als de praktijk anders is? Als je niet de ruimte voelt of krijgt om je uit te spreken. Je best doet om gezien te worden, maar onzichtbaar blijft. Onderwerp bent van grappen van collega’s, die je niet ongeroerd laten. Elke promotie naar je collega ziet gaan of nare opmerkingen van cliënten die jouw grenzen overschrijden. Ligt dit dan niet aan jezelf?
