Niet dat het altijd makkelijk is geweest, verre van dat zelfs. Haar loopbaan als vrachtwagenchauffeur is er een van vallen en weer opstaan, ‘tussen hemel en hel’, zoals ze het zelf zegt. Maar de conclusie is uiteindelijk toch: het is een heel mooi vak. ‘Je komt overal, je maakt van alles mee, geen dag is hetzelfde. En het is gewoon leuk om achter het stuur van zo’n vrachtwagen te zitten.’
Van jongs af aan
Het zit er al van jongs af aan in bij Cobi. Haar vader is vrachtwagenchauffeur en ze mag regelmatig mee. ‘Ik heb ook weleens een stukkie zelf gereden, in een stille straat. Dat was nog in een wagen zonder stuurbekrachtiging. Ik vond het geweldig.’
Eigenlijk wil ze zelf ook chauffeur worden, maar dat vindt haar vader maar niks. Het is dan nog veel meer een mannenwereld dan tegenwoordig. Ze trouwt, krijgt twee kinderen en is vooral huisvrouw. Maar als de kinderen wat ouder zijn gaat het toch weer kriebelen. ‘Op m’n 40ste besloot ik: dit is een mijlpaal, het is nu of nooit. Als ik vrachtwagenchauffeur wil worden, moet ik er nú voor gaan.’
Beetje streberig
Ze gaat lessen nemen. ‘Het was toen nog echt iets bijzonders, ik was de enige vrouw in het groepje. Die vrouwen op de administratie vonden het prachtig dat ik meedeed, zij gaven me echt vleugels. Ik had er ontzettend veel plezier in en ben als eerste van de groep geslaagd.’ Lachend: ‘Ik was ook wel een beetje streberig. Ik wilde het als vrouw gewoon goed doen.’
Dat is meteen ook het punt waar je als vrouw in het vak vaak mee te maken krijgt, zegt Cobi. ‘Je moet je toch vaak eerst bewijzen. Dat je het echt wel kunt. En je moet tegen een stootje kunnen en de bekende grappen soms voor lief nemen.’
Vooroordelen
Ze merkt de vooroordelen ook bij het vinden van een baan. Hoewel er op dat moment een enorm chauffeurstekort is, valt het nog niet mee om snel werk te vinden. Uiteindelijk kan ze via een uitzendbureau aan de slag bij transportbedrijf ATT uit Alblasserdam. Daar werkt ze een tijd naar haar zin, tot ze – in haar privé-auto – betrokken raakt bij een ongeluk. Ze wordt van achter aangereden en loopt daarbij stevig nekletsel op. ‘Ik heb een tijdlang fysieke klachten gehad en kon geen lange dagen meer maken. Vanaf dat moment was ik een zeikerd en kon ik daar geen goed meer doen. Uiteindelijk ben ik daar met een regeling vertrokken.’
Traantjes
De volgende werkgever is Bertschi, waarvoor ze met tankcontainers door Nederland, België en Duitsland rijdt. Weer merkt ze dat ze zich als vrouw moet bewijzen. ‘Tot drie keer toe kreeg ik een jaarcontract. Terwijl mijn mannelijke collega’s na een jaar meteen een vast contract kregen.’ In de hoop op meer zekerheid maakt ze de overstap naar Schenk Tanktransport uit Papendrecht. Maar dat blijkt bij nader inzien geen gelukkige zet. ‘Ik werd daar als held binnengehaald, vanwege mijn ervaring met tanktransport. Maar ik heb daar geen gelukkige tijd gehad.’
Een oud-collega weet haar uit het dal omhoog te trekken. Ze kan begin 2020 een baan krijgen bij een ander tanktransportbedrijf, Antargaz. ‘Ik heb ook tegen mezelf gezegd: ik laat me er niet onder krijgen, ik heb die opleiding niet voor niks gedaan.’
‘Ik red me wel’
Het werk bevalt haar. Met haar tankwagen voorziet ze elke dag agrarische bedrijven en particulieren van nieuwe brandstof. ‘De inwerktijd viel precies in de coronatijd. We mochten op een gegeven moment niet meer met z’n tweeën op een wagen. Ik heb toen gezegd: zet mij er maar alleen op, ik red me wel, maar geef me even de tijd. Dat vertrouwen heb ik gekregen. Spannend was het wel. Je vervoert tenslotte geen appelsap. In het begin zie je ze ook wel even kijken, als ik het Esso-terrein op kwam rijden: een vrouw, red ze dat met die zware slangen en koppelingen? Dat vind ik dan ook wel weer leuk: ja hoor, dat kan ik!’
Nieuwe overstap
Uiteindelijk breken de lange dagen en het zware werk bij Antargaz haar toch op. In augustus 2021 maakt ze de overstap naar Nassau Sneltransport in Breda. ‘Een fijn meelevend bedrijf met geweldige collega’s! Het is weer een totaal nieuwe wereld voor me, met pallets, pompwagens en lading vastzetten. Maar ik start elke dag weer met veel plezier.’
Saamhorigheid
In de mannenwereld kan ze zich goed redden. ‘Er is saamhorigheid, we hebben vaak lol. Met de meeste mannen kan ik het gewoon super goed vinden. Ik zit in het transport echt op m’n plek. En net als bij veel transportbedrijven zijn nieuwe chauffeurs welkom!’ Van Cobi zouden er best meer vrouwen voor het vak mogen kiezen. ‘Ik ben een tijd ambassadeur geweest op voorlichtingsavonden. Het is leuk dat je steeds vaker vrouwen ziet rondrijden. Bij Nassau Sneltransport zijn we momenteel met 4 vrouwelijke chauffeurs. En daar mogen er best nog meer bij!’
Goed getroffen
Je moet wel weten waar je aan begint, zegt ze erbij. ‘Je maakt vaak lange dagen, je weet niet altijd precies wanneer je thuis bent. Het vraagt ook wat van je sociale leven. Doordeweeks lig ik ’s avonds vroeg in bed, want ’s ochtends om half 4 gaat de wekker weer. Daar moet je thuisfront wel achter staan. Gelukkig heb ik het goed getroffen. Mijn man is kok in een wegrestaurant, hij weet hoe het werkt. En als ik ’s avonds thuiskom, is er vaak al lekker voor me gekookt!’
