‘We waren heel jong toen we op dezelfde afdeling kwamen te werken in het ziekenhuis. We zijn samen in het vak opgegroeid. Het team was superclose. We kwamen op elkaars bruiloften, gingen op kraamvisite, ondersteunden elkaar bij begrafenissen.
In september 2017 werd mijn oudste zoon ernstig ziek. Hij had een tumor in zijn schedel. Hij was 9. Alle clichés zijn waar als zoiets gebeurt. Je hele leven staat op zijn kop, niets is meer hetzelfde. Ik was onzeker, wordt hij beter? Ik ging elf weken met langdurig zorgverlof. Mentaal was het zwaar. Lichamelijk ook. Ik kreeg hartkloppingen. Ik heb zoveel steun en warmte gekregen op het werk. De afdeling gaf mij tijd en ruimte om er weer te zijn. In april 2018 was de tumor weg. De maand erop bouwde ik mijn werk weer op, want het ging weer goed met mijn zoon. In oktober dat jaar was ik compleet terug. Als je ruimte, begrip en vertrouwen krijgt, lukt dat sneller. Nu heb ik een heerlijke puber van 13 thuis. Sinds 1 december vorig jaar rijd ik op de ambulance in Goes. Ik had weer ruimte in mijn hoofd voor een nieuwe uitdaging. Daar was ik wel aan toe.’
(foto: Fos Fotografie/Kioni Papadopoulos)
