Ik noem het ‘generatie sensitiviteit’. Tijdens een aantal bijeenkomsten in de zorg viel het mij op dat de jonge generatie zorgprofessionals het aardig voor de kiezen krijgt. ‘De jonge mensen willen niet meer werken’. ‘De jonge mensen snappen niet meer wat verantwoordelijkheid nemen betekent’. ‘Ze gaan maar te pas en te onpas op reis en doen maar wat ze willen. En dan worden ze ook nog zzp’er’. Maar is het terecht zo te oordelen? Kijken we niet teveel vanuit ons eigen perspectief naar deze nieuwe generatie? Met oordelen komen we niet veel verder. Met oplossen overigens ook niet. Want oplossen betekent dat je dingen verzint om terug te keren naar de oude situatie. Zoals het was. Maar het wordt nooit meer zoals het was. We leven immers in een VUCA-wereld: niet stabiel, onzeker, complex en ambigue.
Zouden we niet veel meer moeten gaan ‘omdenken’. Dus de situatie of een probleem dat zich voordoet juist als uitgangspunt nemen voor een andere manier van omgaan met de situatie. Dat is zeker niet eenvoudig. Want dit verlangt introspectie, reflectie. Het vergt een andere manier van inzicht. Immers alles is perspectief.
