Esther (53) is één van de helpenden die in de piek van de corona-pandemie besmet raakten, en die er long-covid aan overhielden. ‘Ik werd besmet kort na de periode die in aanmerking kwam voor een schadevergoedingsregeling. Toen ik besmet raakte, waren er nog geen vaccinaties.’
De lange weg na corona
De risico’s van besmetting en het verloop van de ziekte waren nog grote onbekenden. En we weten nog steeds heel veel niet. Om die reden is ze teleurgesteld dat minister Agema niet méér wil investeren in onderzoek naar behandelingen. ‘Ze had altijd een grote mond over goede zorg, daar is weinig van over.’
Een droom die eindigde
Tot vier jaar geleden werkte Esther op de spoedeisende hulp van een ziekenhuis. ‘Ik had pas vrij laat in mijn loopbaan ontdekt dat ik dit graag wilde doen. Maar ik was er zó op mijn plek! Ik ging op de fiets naar mijn werk en werd al blij tijdens de fietstocht erheen. Ik kwam op alle afdelingen, was superfit - liep soms 15km per dienst, ik was echt een sociaal dier’.
Van energiek naar uitgeput
Schril contrast met het leven nu. ‘Ik heb echt heel weinig energie. Mijn dag bevindt zich tussen bed, bank en stoel. Nu ben ik al kapot na 5 minuutjes wandelen. Heel af en toe kan ik even een stukje fietsen. En dat is dan al een prestatie. Wanneer ik dingen doe die meer energie kosten, heb ik letterlijk dagen nodig om weer bij te komen.’
Geen steun van de werkgever
Van haar werkgever kreeg ze weinig ondersteuning. ‘Tijdens de pandemie hadden we allerlei ondersteuning. Van relaxstoelen tot psychologische ondersteuning voor personeel. Maar eenmaal ziek was ik helemaal op mezelf aangewezen. Moest ik alles zelf uitzoeken. En een therapievorm waar hoge verwachtingen van bestonden, werd door de werkgever afgewezen. Ik vond het moeilijk. Want het ziekenhuis had een lijfspreuk over samenwerking voor uitstekende zorg – maar van dat ‘samen’ was weinig meer te merken. Tijdens het gesprek over de VSO zei de medewerker van P&O nota bene dat ze zo’n veilige werkplek waren. Het lijkt wel alsof ze niet willen weten van deze ziekte. Nog steeds niet.’
De strijd voor erkenning
Esther: ‘Ik vind bijzonder hoe de overheid en de samenleving al sinds de pandemie de andere kant op kijken, niet mee lijken te willen werken aan het zoeken naar oplossingen, of zelfs maar preventie. Mensen zijn corona-moe en willen er niet meer aan denken. Op zich logisch, maar het is erg frustrerend voor ons, corona-slachtoffers, die werkelijk nog elke dag met de gevolgen worden geconfronteerd en die létterlijk uitgeput zijn van corona.’
Te laat voor een schadevergoeding
Er kwam nog wel een brief van de Raad van Bestuur van het ziekenhuis. Met excuses. Maar voor een schaderegeling van het ministerie kwam ze niet in aanmerking. Twee weken te laat ziek geworden... Van haar team heeft ze al lang niet meer gehoord. ‘Die zijn natuurlijk vooral gefocust op het werk. Maar ik mis ze wel – de sfeer was altijd heel fijn onderling.’
Waarom Esther haar verhaal deelt
Esther had grote twijfels om haar verhaal aan de vakbond te vertellen. Het gesprek rakelt veel verdriet en pijn op, maar ‘je mag alles vragen.’ Haar man zit erbij als support, tijdens het telefoongesprek. Ze moet haar energie goed besteden – ze heeft er zo weinig van. Een interview met pers ziet ze dan ook niet zitten. Maar ze heeft ook gedacht: ‘Het beeld van de mensen met Long-Covid is vertekend doordat alleen de niet-ernstige gevallen de kracht kunnen opbrengen zich te laten zien. De mensen die het niet kunnen opbrengen, worden niet gezien.’ Esther vindt het initiatief van CNV daarom belangrijk.
CNV eist erkenning en steun
Vijf jaar na de uitbraak van de Coronapandemie in Nederland richt CNV de aandacht op de mensen voor wie het leven tot stilstand kwam. Ze zetten zich met hard en ziel in voor hun cliënten, totdat dit niet meer ging. Joost Veldt, sectorcoördinator Zorg en Welzijn: ‘Wij roepen teams in zorgorganisaties op om passend stil te staan bij degenen die zijn uitgevallen. Niemand van hen heeft gevraagd om op deze manier ziek te worden. Ze verdienen het om niet vergeten te worden!’
*Om de privacy van de verteller te waarborgen wordt de volledige naam niet vermeld in het verhaal. Deze is wel bekend bij de redactie van CNV.