Alle levende wezens hebben als basisdoel overleven, voortbestaan. Dat geldt ook voor ons mensen, al staan we daar weinig bij stil. We hebben het dagelijks veel te druk met enorm veel andere dingen: familie, vrienden, ons uiterlijk, ons werk, ons huis, het nieuws, social media, hobby’s, inkopen, noem het maar.
Wat van die dingen echt noodzakelijk is, wordt vaak pas duidelijk als het niet meer allemaal lukt, bijvoorbeeld als je ziek wordt. Met pijn in je hart schrap je eerst uitjes of hobby’s uit je agenda, misschien daarna ook werken of zorgen voor anderen. En als het echt overleven wordt, schrap je alles behalve de basis: ademen, eten, drinken, slapen.
Sectoren zoals de zorg of het onderwijs zijn feitelijk ook levende organismen met talloze doelen en taken. En momenteel zijn er nogal wat sectoren in crisis. Met veel te weinig mensen en veel te veel doelen en taken lukt het al lang niet meer om alles te doen. Er is ook een belangrijk verschil tussen een overbelast mens en een overbelaste sector. Waar je als mens zelf met gevoel en verstand datgene schrapt wat nu niet lukt, gebeurt dat bij zorg en onderwijs niet. Daar is niet één regisseur die bepaalt wat noodzakelijk is voor overleving en welke leuke dingen we nu echt even moeten schrappen.
